روانشناسی تحولی (روانشناسی رشد، روانشناسی ژنتیک)

روان شناسی تحولی شاخه ای ازروان شناسی است
که به مطالعه ی پدیدآیی، تحول و سرانجام فرایندهای
روانی درطول عمر می پردازد. روانشناس تحولی
دراین بخش از روان شناسی به دنبال این است که
بفهمد: فرایندهای روانی و تواناییهای شناختی، عاطفی
و هیجانی چگونه پدیدار می شوند ، چگونه متحول
می شوند و سرانجام این فرایندها به کجا منتهی
می شوند. پاسخ به این سه سوال اساسی، یافته ها
وقوانینی را به روان شناس می دهد که درقلمرو روان
شناسی تحولی توحید می یابند. دراین روان شناسی،
روان شناس تحولی درپی تبیین چگونگی تهیه و
استقرار تواناییهای ذهنی و روانی و تعیین سن اکتساب
آنها می باشد.
درعمده نظامهای تحولی، مبنای رشد زیستی است
و محرکها و تعامل های اجتماعی صرفا تحول را تسریع
می بخشند و درصورت کمبود و فقر امکانات محیطی،
این تحول با تاخیر مواجه می شود، اما اصل رشد اتفاق
می افتد. براین اساس نمی توان تحول را یادگیری
یکی دانست. بلکه تحول زمینه یادگیری مطلوب را
فراهم می کند. براساس دیدگاه تحولی، اگریادگیری
منطبق بر تحول و ویژگیهای سنی فرد نباشد، طوطی
وار و شکننده خواهد بود. به عبارت دیگر هرگونه
یادگیری و آموزش، مبتنی برصلاحیت زیستی به ثمر

می نشیند. این نگاه که تحول انسان مبنای زیستی دارد
و هرگونه آموزش ویادگیری باید مبتنی بر ویژگیهای
سنی و صلاحیتهای زیستی فردباشد، یک نگاه و نگرش
تحولی است. براساس نگرش تحولی، طراحی تربیتی،
برنامه ریزی آموزشی و برخوردهای رفتاری درحوزه
تعلیم وتربیت، مبتنی بر “سطح تحول” فرد اتفاق
می افتد. دراین صورت، تحول درمسیر عادی و بهنجار
طی خواهد شد